De Wet op de archeologische monumentenzorg (Wamz) is op 1 september 2007 in werking getreden. De Wet op de Archeologische Monumentenzorg is de Nederlandse uitwerking van het Verdrag van Malta. De wet is een raamwet, die regelt hoe Rijk, provincies en gemeenten bij hun ruimtelijke plannen rekening moeten houden met het erfgoed in de bodem. De gemeenten zijn in deze wet tot bevoegd gezag aangewezen en dienen de archeologische belangen op een goede manier te verweven in het ruimtelijk beleid.
Het uitgangspunt is dat archeologisch erfgoed moet worden beschermd op de plaats waar het wordt aangetroffen. Gezien dit uitgangspunt mogen bekende archeologische monumenten niet aangetast worden en moet in geval van voorgenomen ruimtelijke ontwikkelingen in gebieden die volgens de in beleidsnota “Springlevend Verleden. Beleidsnota Cultureel Erfgoed 2007-2012” in aanmerking komen, een nader onderzoek plaatsvinden naar archeologische waarden. Als het niet mogelijk is de archeologische waarden te behouden en het bodemarchief verstoord raakt, moet de veroorzaker de kosten voor zijn rekening nemen die nodig zijn om de archeologische informatie die in de bodem ligt opgeslagen, veilig te stellen en de resultaten uit te werken.
Op de projectlocatie zal op basis van de voorlopige bestemming geen grond worden geroerd. De thans aanwezige studentenhuisvesting blijft naar aard en omvang gelijk en het uitvoeren van een Archeologisch onderzoek is derhalve niet noodzakelijk. Voor het veiligstellen van mogelijke archeologische waarden binnen de planuitwerking gebaseerd op de definitieve bestemming bevat het bestemmingsplan de dubbelbestemming 'Waarde - Maastrichts Erfgoed'. Op basis van deze dubbelbestemming mag slechts worden gebouwd indien de bouwwerkzaamheden dan wel de directe in indirecte gevolgen hiervan aantoonbaar niet leiden tot een verstoring van archeologisch materiaal indien het plangebied groter is dan 2.500 m².