| vastgesteld |
| NL.IMRO.0203.4003-0002 |
In de Wet milieubeheer zijn de belangrijkste bepalingen over luchtkwaliteitseisen opgenomen. Hierin is opgenomen dat bij een ruimtelijk besluit de gevolgen voor de luchtkwaliteit getoetst moeten worden. Om te bepalen of de kwaliteit van de lucht ter plaatse voldoet aan de eisen uit de Wet milieubeheer en de daarop gebaseerde regelgeving, dient bij nieuwe ontwikkelingen onderzoek gedaan te worden naar de luchtkwaliteit. Er wordt een onderscheid gemaakt in projecten die “in betekenende mate” (IBM) en “niet in betekenende mate” (NIBM) bijdragen aan verslechtering van de luchtkwaliteit. Projecten die “niet in betekende mate” leiden tot een verslechtering van de luchtkwaliteit hoeven volgens de Wet luchtkwaliteit niet afzonderlijk getoetst te worden op de grenswaarde(n), tenzij een dreigende overschrijding van één of meerdere grenswaarden te verwachten is. Volgens de gelijknamige AMVB ligt de grens van “niet in betekenende mate” bij 3% van de grenswaarde van een stof. De concentraties in de buitenlucht van zowel zwevende deeltjes (PM10) als stikstofdioxide mogen met niet meer dan 3% toenemen. Projecten waarvan aannemelijk is dat deze niet in betekenende mate bijdragen aan de luchtverontreiniging hoeven niet getoetst te worden aan de grenswaarden voor luchtkwaliteit.
De ontwikkelingen in het plangebied zijn dermate kleinschalig, dat ze vallen binnen de randvoorwaarden van het Besluit niet in betekenende mate bijdragen. Deze zal zeker niet vergelijkbaar zijn met een verslechtering van 3% (ter vergelijking bij woningbouw geldt tot maximaal 1.500 woningen een NIBM bijdrage). Ter plaatse worden de grenzen voor luchtkwaliteit niet overschreden. De invloed van deze ontwikkeling hoeft niet in beeld te worden gebracht. Gegeven het feit dat het gaat om bedrijfsunits kan worden aangenomen dat het gaat om kleinschalige bedrijfsactiviteiten met een geringe verkeersaantrekkende werking en/of beperkte productiecapaciteit. Een onderzoek naar de luchtkwaliteit is niet noodzakelijk.