Hardenberg Centrum

2.1 Rijk

De Wet ruimtelijke ordening (Wro) bepaalt dat gemeenten voor hun grondgebied bestemmingsplannen moeten vaststellen. Hoewel er enige wettelijke grenzen gelden, staat het de gemeente in principe vrij om de inhoud en vorm van die bestemmingsplannen te bepalen. Het voormalige Ministerie van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer pleit er in de brochure "Met globale bestemmingsplannen meer mogelijkheden" (1 februari 2010) voor om niet onnodig gedetailleerd te bestemmen. Onder 'globaal' verstaat het ministerie een bestemmingsplan waarin de bouw- en gebruiksmogelijkheden aan gebiedsbestemmingen zijn gekoppeld. Bij 'gedetailleerd' gaat het juist om de koppeling van deze mogelijkheden aan individuele percelen, waarvoor dan een 'eindbeeld' ontstaat. Over het algemeen bevat de tweede planvorm meer regels. Een bestemmingsplan is globaal als het voldoende flexibiliteit biedt om initiatieven toe te staan die niet direct zijn geregeld. Het ministerie spreekt tegen dat gedetailleerdere plannen per definitie meer rechtszekerheid bieden: "Gedetailleerd bestemmen lijkt meer rechtszeker dan globaal bestemmen. Maar de praktijk laat zien dat er veel en gemakkelijk van wordt afgeweken. De rechtszekerheid is dan niet meer dan de zekerheid dat er een procedure moet worden gevolgd om iets anders toe te staan. Inhoudelijke rechtszekerheid is er niet. Een globale bestemming kan tot hetzelfde inhoudelijke resultaat leiden."

In deze tijd van 'minder regels, meer service', wat bijvoorbeeld uitkomt in de omgevingsvergunning (sinds 1 oktober 2010), is het zaak bestemmingsplannen op te stellen die meer zijn gericht op het begeleiden van ontwikkelingen (ontwikkelingsplanologie) dan op het tegenhouden (toelatingsplanologie) daarvan.